Die scène in Rachel Lamberts Sometimes I Think About Dying, drie minuten waarin de film bijna tot stilstand komt, vangt een gevoel dat filosoof Emil Cioran mooi beschreef in ‘Geboren zijn is ongemak’:
“Ik doe de gordijnen dicht en wacht. Eigenlijk wacht ik nergens op, ik maak mezelf alleen maar afwezig.Ik treed toe tot een staat van bewustzijn waaruit het zelf geevacueerd is, en ik kalmeer als rustte ik buiten het universum.”
